کد مطلب:20350 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

بارها افرادي را ديده ايم كه با وجود انحراف اخلاقي توانسته اند به درسشان برسند و در سطح مطلوبي قرار بگيرند, چگونه چنين چيزي امكان دارد؟

معلوممان نشد كه از چيز اين قضيه متعجب شده ايد, در طول تاريخ انسان هاي بسياري بوده اند كه باوجود انحرافات اخلاقي فراوان , به مقامات بالايي از علم , قدرت , ثروت و... رسيده اند. اصولاً عالم شدن كار چندان سختي نيست , يك نفر درس مي خواند و تحصيل مي كند, ولي در نهايت فساد هم مي كند و انحرافات فراوان هم دارد.همان طور كه مي شود عالم صالح باشد. از قديم الايام هم اين بحث درميان طبقه علما وجود داشته است و حكماي قديم كسب علم را وقتي داراي فضيلت مي شمردند كه انسان در اثناي آن را نيز كسب كرده باشد, به همين خاطر عبارت از روزگاران پيش در كنار هم قرار گرفته و هر دو با هم داراي فضيلت و كمال محسوب مي شوند. ايشان ادب را نيز به عبارت هاي گوناگون توضيح داده اند كه در نهايت به يك معنا بازمي گردد مثلا مرحوم خواجه نصيرالدين طوسي در كتاب اخلاق ناصري ادب را اين طور تعريف مي كند: ادب صيانت نفس است از قول ناپسنديده و فعل ناستوده و خود را و ديگران را در پايه حرمت نگاهداشتن و آبروي خود و ديگران ناريختن ...> وواضح است كه اين تعريف نفي هرگونه بي اخلاقي و انحراف از عالم مي كند. بزرگمهر وزير معروف انوشيروان هم درباره ادب مي گويد: نمي دانم آن كه ادب را به دست آورد چه از دست داد و آن كه ادب را از دست داد چه به دست آورد؟ به بزرگي رسيد اگر چه در خاموشي زيست , ملجا و مأواي مردم شد اگر چه پيش از آن گمنام بود و مردم از هرجا به او روي آوردند اگر چه خود در فقر و تنگدستي زيست ...> از اين تعريف نيز برمي آيد كه عالمي كه به درجه ادب رسيده چگونه انساني است و چگونه بايد باشد؟

به هر ترتيب , برادر عزيز! در اين روزگار كه تحصيل علم بيش از تحصيل ادب رونق دارد از ديدن عالم فرهيخته مودبي بايد متعجب بود, نه از ديدن عالمان معلوماتي چند. اين روزها علم اول گام رسيدن به دنيا است و علم واقعي رسيدن به معرفت حق تعالي چرا كه : اول العلم معرفة الجباد و آخر العلم تفويض الامر اليه > به قول سعدي و همو گفت كه : . بنابراين واضح شد كه كسب علم به منظور كسب معرفت است و ثمرهء كسب معرفت در عمل انسان هويدا مي شود. قرآن كريم علماي يهود را كه با وجود علم , عملشان را اصلاح ننمودند در سوره جمعه به چهار پاياني كه بار كتاب دارند تشبيه مي كند و مي فرمايد: